ناله های غریبانه

شاید این 5 دقیقه ی مانده تا اذان صبح که همه به فکر آب خوردن و چای خوردن و غذا خوردن هستند کافی بود تا به خودم ثابت بشه که به نت اعتیاد دارم.

آخر این چند دقیقه را هم سعی میکنم از دست ندهم.

چون دیشب نخوابیدم ، منتظرم تا اذان بشه و نماز بخونم و سریع بخوابم.

پی نوشت:

دیدم حسابی گشنه هستم زودتر از بقیه رفتم سر وقت غذا و برای خودم برنج کشیدم و نشتم روی میز و شروع کردم.

توی این تنهایی چند دقیقه ای به ازدواج فکر میکردم و نظریه پردازی می کردم برای خودم. (لازم به ذکر هست که نظریه در رد ازدواج ارائه میدادم :D )

حالا دیگه نزدیک اذان هست و میخوام نماز بخونم و سریع بخوابم.

ما را که هست، اگر فردایی هم بود مینویسم نظریاتم را...

پی نوشت ثانی:

خدایا این جمله ی "ما را که هست، اگر فردایی هم بود" را به شوخی نوشتم. قسم میخورم....